Merlin: Rozdział 1

Był środek ciepłej, letniej nocy. Księżyc jasno świecił na czystym granatowym niebie. Wiał lekki, przyjemnie chłodny wiatr a powietrze pachniało wilgocią. Świerszcze grały cicho, poukrywane w wilgotnej trawie.

Harry Potter leżał na łóżku w swojej niewielkiej sypialni na Privet Drive 4, z rękami założonymi za głowę. Niewidzącym wzrokiem, wpatrywał się w sufit. Nie mógł zasnąć, ale nie z powodu wizji czy koszmarów. To było coś innego. Chłopak miał dziwne przeczucie, że coś ważnego się wydarzy tej nocy. A już dawno nauczył się ufać swoim przeczuciom. Nawet na wszelki wypadek spakował kufer, który pomniejszył machnięciem ręki. Na początku czwartej klasy, ze zdziwieniem zauważył, że bez problemu czarować bez pomocy różdżki czy nie wypowiadając nawet słowa. Nikomu o tym nie powiedział ponieważ bał się, że to może być kolejny z jego odziedziczonych po Voldemorcie talentów a to oznaczałoby, że ich więź przybrała na mocy. Ale z czasem zauważył, że to nie prawda już pomijając fakt iż Czarny Pan nie potrafi czarować bez różdżki. Za to Harry używał magii bezróżdżkowej naturalnie, czasami nawet nie zauważał, że to robił i musiał się pilnować, bo przychodziło mu to z taką łatwością jakby było dla niego najnormalniejszą rzeczą na świecie, naturalną. To był cud, że Hermiona niczego przez cały rok nie zauważyła. Dziewczyna zasypałaby go pytaniami, na które najprawdopodobniej nie potrafiłby odpowiedzieć, w końcu sam nie wiedział co się z nim dzieje, a wtedy przyjaciele zwaliliby wszystko na Voldemorta i zaciągnęli Pottera do dyrektora.

A ten zapewne bez większego problemu wyciągnąłby wszystko prosto z głowy chłopaka. Łącznie z wydarzeniami z cmentarza o których Gryfon wolałby nie wspominać, nie z powodu traumy, ale tego co przez przypadek zrobił… Będąc przywiązanym do grobu osłonił Cedrica przed zabijającą klątwą Pettigrew… zwykłą tarczą, zwykłym Protego. Instynktownie rzucił zaklęcie, to był odruch. Przecież każdy czarodziej wie, że Avady nie da się zatrzymać, ale oczywiście on, Złoty Chłopiec musiał spróbować i oczywiście, udało mu się to! Bo przecież, czemu nie?

Znowu to z nim było coś nie tak! Dlaczego nie mógł być taki sam jak inni nastolatkowie w jego wieku?

Zawsze musiał być tym niezwykłym, wyróżnionym, z przywilejami. Miał szczęście, że nikt oprócz niego o tym nie wie, inaczej pewnie Prorok do końca życia nie dałby mu spokoju. Ale jakby się tak zastanowić… to olać gazetę, on bardziej boi się Hermiony. Znał ją na tyle dobrze i wiedział, że przyjaciółka nie spoczęłaby dopóki nie rozwiązałby tej zagadki. A on i Ron pewnie musieliby jej pomóc.

Westchnął, ze zrezygnowaniem przymykając powieki. Nagle, poczuł jak zalewa go fala gorąca. Usłyszał dźwięk zegara ciotki w salonie i już wiedział, że właśnie wybiła północ. Otworzył szerzej oczy, wyginając plecy z łuk i wbijając paznokcie w materac. Uchylił usta, ale nim zdążył wyrwać się z nich krzyk szybko zagryzł dolną wargę. Do krwi. Nie wiedział co się z nim działo. Łzy napłynęły mu do oczu, gdy palący chłopaka ogień przybrał na intensywności. Czuł jakby spalano go żywcem, od środka…

Wszystko zniknęło, tak znienacka jak się pojawiło. Opadł z ulgą na materac, oddychając ciężko i zaciskając mocno powieki. Chwilę zajęło mu uspokojenie się. Kiedy znów otworzył oczy były one idealnie zielone, zniknęły białka i źrenice. Po bladych policzkach Harrego spływały krwawe łzy. Widział w głowie różne obrazy. Przelatywały bardzo szybko, ale on mógł wychwycić z nich nawet najmniejszy szczegół. Wydawały mu się takie ciepłe, znajome… oglądał te szczęśliwe i smutniejsze chwilę z czyjegoś życia. Czyjegoś naprawdę długiego życia. Jego własnego życia. Nie rozpoznawał siebie w tych wspomnieniach, ale był pewien, że nie były one snem i że należały właśnie do niego.

Przez ten cały czas, były uśpione a teraz wracały.

Tylko dlaczego tak późno?!

Zamrugał i zmarszczył brwi. Usiadł powoli, przykładając chłodną dłoń do rozgrzanego czoła a drugą ręką starł krwawe łzy z policzków. Głowa strasznie go bolała, a świat wirował przed oczyma. Nie mógł się skupić na żadnej myśli, przelatującej mu teraz przez głowę. Potarł skronie, ale to nie pomogło. Użyłby magii, ale czuł się strasznie zmęczony i senny…

Tak, musiał pilnie się przespać. Odciąć się od rzeczywistości i tego chaosu który panował w jego umyśle. Wspomnienia i myśli przeplatały się ze sobą, tworząc bezsensowną mieszankę. Jęknął.

Tego nie przewidywał w swoim planie. Nienawidził tak się czuć… Zamknął oczy i położył się. Gdy tylko jego głowa dotknęła poduszki zasnął, wykończony z delikatnym uśmiechem na ustach.

W końcu…

Na szczęście nic mu się nie śniło. Z wizjami by sobie poradził, ale koszmary to inna sprawa. Nie mógłby ich kontrolować, zwłaszcza przy tym co się aktualnie działo w jego głowie. Miał jedynie nadzieje, że gdy się rano obudzi wszystko już będzie w porządku.

*

Ku swojej uldze, miał racje. Kiedy Harry się obudził, dziesięć godzin później z zadowoleniem zauważył, że wspomnienia zdążyły się już poukładać a chaos zniknął.

Usiadł na łóżku, spuszczając nogi na ziemię i przetarł zaspane oczy, po czym ziewnął a w kącikach oczu pojawiły mu się łzy. Wyciągnął ręce w górę, przeciągając się. Wstał i podszedł do okna. Zmarszczył brwi, widząc słońce wiszące już wysoko na niebie. Była co najmniej dziesiąta a on nadal nie został obudzony przez ciotkę… ach. Zupełnie zapomniał, że krewni wyjechali dwa dni temu w odwiedzili do Marge. Mieli wrócić dzisiaj wieczorem, ale jego do tego czasu już tutaj nie będzie.

-Och, Merlinie…- Westchnął z błogim wyrazem twarzy. Zaraz zamarł, patrząc tępo przed siebie. Próbował się powstrzymać tylko przez chwilę, po czym wybuchnął głośnym śmiechem a po policzkach spłynęły mu łzy rozbawienia. Udało mu się opanować dopiero wtedy, kiedy zabrakło mu powietrza. Trzymając się za bolący brzuch, powlókł się do łazienki. Wziął szybki chłodny prysznic, po czym założył na siebie ubrania odziedziczone po kuzynie. Stanął przed lustrem i skrzywił się. Nie podobały mu się te szmaty w związku z czym, nie zamierzał w nich chodzić. Leniwym ruchem ręki wyczarował sobie nowe ubranie a to po Dudleyu spalił. Założył zieloną koszulkę całą w czarne napisy, czarne skórzane rybaczki oraz wysokie pod kolana czarne trampki. Wokół szyi przewiązał arafatkę. Również przedłużył włosy z tyłu i związał je w luźny warkocz oraz pozbył się okularów. Uśmiechnął się z satysfakcją. Teraz przypominał siebie o wiele bardziej.

Zszedł na dół do kuchni, zupełnie ignorując fakt iż ciotka zabroniła mu do niej wchodzić, po czym jak gdyby nigdy nic przygotował sobie śniadanie. W lodówce i szafkach nie zostało za dużo jedzenia wiec zrobił sobie tylko jajecznicę na boczku, którą popił szklanką mleka. Siedząc przy stole zapatrzony przez okno, chwilę zastanowił się co by tu dalej robić a, że nie widział sensu w dłuższym siedzeniu w domu mugoli, postanowił się stąd wyrwać. Chociaż miał pełną świadomość siedzących na zewnątrz i pilnujących go członków Zakonu Feniksa, tak po prostu wyszedł z domu, z rękami założonymi za głowę, niczym się nie przejmując. Ruszył w kierunku placu zabaw na polu. Zwykle tam chodził, kiedy musiał pomyśleć albo nie miał co robić. Czyli spędzał tam prawie całe wakacje, siedząc na ostatniej ławce której banda Dudleya nie zdążyła jeszcze zniszczyć i patrzył się w niebo. Teraz też na niej usiadł, ale wbił wzrok w zarośla. Słyszał szelest krzaków kiedy jego strażnik, według siebie dyskretnie, podążał za nim. Nie poznawał magicznej sygnatury tej osoby, ale pamiętał, że czuł ją kilka razy od początku pobytu na Privet Drive.

Przez chwilę z zamyślonym wyrazem twarzy, wpatrywał się w kryjówkę członka Zakonu, po czym wstał i podszedł do niej powoli. Odsunął gałęzie, spoglądając na twarz niskiego, łysego mężczyzny o ciemnej karnacji.

-Ee…- Zająkał się nieznajomy.- Cześć.- Uśmiechnął się niewinnie.

-Witaj.- Rzekł pogodnie Harry.- Mogę poznać twoje imię?

-Mundungus Fletcher.

-Rozumiem, że to Dumbledore kazał ci mnie śledzić.- Namyślił się i dodał po chwili.- Pilnować. Ale mi nie na rękę jest teraz, by ktokolwiek za mną szedł więc proszę, zaśnij.- Przesunął mu wolno dłonią przed twarzą a powieki mężczyzny opadły ciężko. Nawet nie próbował się opierać. Osunął się na ziemię, pogrążony w głębokim śnie. Harry uśmiechnął się lekko, odwrócił na pięcie, przeszedł kilka kroków z rękami założonymi za głowę i zniknął bez charakterystycznego trzasku.

Pojawił się w jednej z ciemnych uliczek Londynu, niedaleko centrum handlowego, które było jego celem. Musiał zrobić duże zakupy. Podejrzewał, że szat czarodziejów posiada aż nadto, ale za to zero zwykłych ubrań, w których mógłby pokazać się wśród mugoli. Wszedł do środka, rozglądając się dookoła. Nigdy wcześniej nie miał okazji odwiedzić takiego miejsca. Centrum było dosyć duże, pełne sklepów a nazwa żadnego nic mu nie mówiła. Postanowił więc wejść do każdego po kolei. I tak też zrobił. Nie przejmując się kosztami, godzinami oglądał rożne rzeczy i kupował wszystko, co mu się spodobało. Świetnie się bawił. Nie pamiętał kiedy ostatnio mógł pozwolić sobie na chwilę relaksu. Późnym popołudniem był już obładowany przez co najmniej kilka wypakowanych po brzegi toreb z każdego sklepu jaki odwiedził a było ich sporo. Ukrył się w łazience by wszystko pomniejszyć i schować do czarnego, skórzanego plecaka który sobie kupił. Później udał się do KFC. Wiele razy słyszał jak Dudley opowiada o tym Fast-Foodzie i zawsze chciał tam zjeść, ale przez to wszystko co działo się w jego życiu nigdy nie miał takiej okazji. Chociaż, praktycznie od urodzenia mieszkał w Londynie to tak naprawdę, oprócz tego co piszę w książkach, niczego nie wiedział o tym mieście.

Pozostawiony samemu sobie bez mapy, niewątpliwie zgubiłby się. Kiedy zjadł i opuścił budynek na zewnątrz było już ciemno. Księżyc w pełni, świecił jasno na czystym, granatowym niebie. Kiedy to zobaczył od razu pomyślał o profesorze Lupinie, który teraz pewnie przechodził swoją przemianę.

Westchnął.

I tak nie mógł na ten moment niczego z tym zrobić, więc nie ma co się przejmować, a Snape na pewno dał Remusowi eliksir Tojadowy.

Uspokojony, wszedł do jednej z ciemnych uliczek i deportował się.

*

Pojawił się przed czarną, żelazną bramą staroangielskiej posiadłości o białych ścianach z czarnymi akcentami. Prowadziła do niej, biegnąca przez różane ogrody, ścieżka z czerwonych kamyczków. Nad krzakami unosiły się setki świetlików, co wyglądało naprawdę niesamowicie na tle nocy. Przeszedł przez furtkę i wolnym krokiem ruszył w kierunku posiadłości. Na środku ścieżki stała podświetlona fontanna z feniksem. Przechodząc obok, przystanął i wrzucił do niej galeona skropionego krwią. Czarne oczy ptaka rozbłysły na chwilę szkarłatem. Harry wszedł po kamiennych schodkach do dużych, dębowych drzwi. Dotknął ich delikatnie, przejeżdżając opuszkami palców po drewnie a wrota otworzyły się przed nim bezszelestnie, wpuszczając smugi światła księżyca, do ciemnego holu. Gdy tylko wszedł do środka, pochodnie wiszące po obu stronach ścian zapłonęły.

-Wróciłem do domu.- Oświadczył z szerokim uśmiechem, zakładając ręce za głowę. Zaraz na twarzy chłopaka pojawiło się zdziwienie, kiedy usłyszał odgłos pośpiesznych kroków. Drzwi po prawej stronie zostały nagle otworzone z rozmachem a oba skrzydła uderzyły w kamienną ścianę z głośnym trzaskiem.

-Mistrzu!