Merlin: Rozdział 2

-Mistrzu!- Krzyknął przystojny młodzieniec, wypadając przez drzwi z rozłożonymi rękami, ale potknął się na progu i wylądował rozłożony na posadzce.

-Auć.- Skrzywił się Harry i zachichotał, podchodząc do zbierającego się z ziemi chłopaka. Miał długie, proste zielone włosy z grzywką, jasną cerę i intensywnie fioletowe tęczówki o pionowych źrenicach.- Dawno się nie widzieliśmy Travis, co u ciebie?- Zapytał swobodnie.

-Co u mnie? Co u mnie?!- Wykrzyknął zielonowłosy, szlochając.- Mistrzu! Nie widzieliśmy się ponad pięćdziesiąt lat! Czy ty w ogóle masz jakiekolwiek pojęcie, jak ja się martwiłem?! Dlaczego się do mnie nie odezwałeś? A jeżeli nie miałeś czasu, to mogłeś przecież napisać list!- Płakał, tuląc Pottera jak dopiero co odzyskanego, pluszowego misia.

-Hey, spokojnie Vis.- Szepnął brunet, głaszcząc zielonowłosego delikatnie po głowie.- Przecież już wróciłem, prawda? Nie musisz się martwić.

-Ale… ale…- Podciągnął nosem, zerkając na niego zaczerwienionymi oczyma.

-Chodź, to wszystko ci opowiem.- Zaproponował, prowadząc go do salonu znajdującego się naprzeciwko jadalni. Usiedli na kanapie przed kominkiem w którym buchnęły płomienie.- Po mojej śmierci w 1942 odrodziłem się dopiero piętnaście lat temu a wspomnienia wróciły dzisiaj o północy, czyli tak jak zwykle, w dniu moich piętnastych urodzin.

-Och… rozumiem… przepraszam, nie powinienem był tak na ciebie najeżdżać Mistrzu… ja…

-Miałeś mówić do mnie po imieniu.- Zauważył ze spokojem chłopak.

-Którym?- Zaśmiał się wymuszenie, ale zaraz spoważniał.- Wybacz, odzwyczaiłem się przez ten czas.- Westchnął z delikatnym uśmiechem.- Co masz zamiar teraz zrobić? W końcu jesteś Harrym Potterem…

-Na razie jestem nim tylko po części, ale po części jestem również sobą, tak samo jak było to za każdym innym razem.- Odpowiedział.- Moja moc jeszcze wraca…, ach, czy moje imię ma teraz jakiekolwiek znaczenie?

-Nie, nie ma, oczywiście, że nie tylko…

-Travisie.- Przerwał mu z lekkim uśmiechem.- Ni myślałeś chyba, że was wszystkich zostawię ponieważ teraz mam nowych przyjaciół, prawda?

-Um…- Zielonowłosy spuścił wzrok, rumieniąc się. Harry westchnął.

-O niezwykle niskim poziomie inteligencji jest z ciebie człowiek, wiesz?- Rzekł profesorskim tonem a Harvey spojrzał na niego z urazą.- Idiota.- Dodał, patrząc na niego ciepło.- To oczywiste, że nigdy bym was nie zostawił. Po tylu latach?- Uniósł brew w pytającym geście.- Nie żartuj sobie ze mnie. Tak właściwie, to chciałem cię prosić byś sprowadził wszystkich do posiadłości. Zrobisz to dla mnie?

-Oczywiście!- Przytaknął energicznie.- Dla ciebie wszystko, mistrzu…- Urwał, gdy chłopak posłał mu z pozoru spokojne spojrzenie w którym kryło się coś niebezpiecznego.- Harry. Ale co z Tomem?

-Został opętany.- Odpowiedział Potter.- I chociaż każdego demona można wyegzorcyzmować z tym nie pójdzie nam tak łatwo, jest częścią księgi chaosu.

-Niemożliwe..

-A jednak.- Brunet uśmiechnął się ponuro.- Ale nie martw się. Mogę oddzielić ciało Toma od ciała demona które on sam sobie stworzył w zeszłym roku szkolnym na cmentarzu. Nie będzie to dla mnie problemem. Zniszczenie samego demona może już bardziej…, ale tym zajmiemy się później.- Zdecydował, wstając.- Będziemy mieli trochę czasu nim odzyska siły po rytuale.

-A co z Dumbledorem?- Zainteresował się Travis, również się podnosząc.- Masz zamiaru mu powiedzieć o tym, kim jesteś naprawdę?

-Tak, ale jeszcze nie teraz.- Uśmiechnął się po Ślizgońsku.- Ten przebiegły starzec na za dużo sobie pozwalał, próbował mnie kontrolować. Cóż z tego, że nie miałem wspomnień… to był błąd i chociaż każdy je popełnia, to za błędy trzeba płacić.

-Oczywiście.- Zgodził się z nim Harvey.- Ostatnia kwestia… Charles?

-Nie odzyskał wspomnień.- Mruknął Potter, w zamyśleniu marszcząc brwi.- Sam mu je oddam, ale zastanawia mnie, dlaczego tak się nie stało? Poprzednim razem wróciły w tym samym momencie… odległość nie ma znaczenia, zaklęcie działa prawidłowo. Możliwe, że ma to jakiś związek z tym iż w tym życiu nie spotkaliśmy się ani razu, więc jego magia mogła nie zadziałać na zaklęcie.

-Tak, to prawdopodobne.

-Cóż, zajmiemy się tym jutro…- Ziewnął.- …jestem naprawdę zmęczony. Czy mój pokój nadal stoi, czy postawiłeś tam sobie ołtarzyk?

-Nie zrobiłbym czegoś takiego!- Oburzył się zielonowłosy, ale jego policzki pokryły się lekkim rożen. Prawdopodobnie postawił ten ołtarzyk, gdzieś indziej. Harry pokręcił z rozbawieniem głową, ale nic nie powiedział tylko wyszedł z salonu i skierował się do swojej sypialni. Znajdowała się ona na drugim piętrze w najbardziej oddalonej od reszty części domu. Chłopak z zadowoleniem zauważył, że niewiele się zmieniła przez te lata. Travis tylko trochę ją unowocześnił o czym świadczył, między innymi, plazmowy telewizor wiszący na ścianie czy laptop na biurku.

Harry wyrzucił z torby wszystkie swoje zakupy. Powiększył je i machnął ręką a rzeczy zaczęły same układać się na półkach i w szafie, która tak jak podejrzewał chłopak, pełna była czarodziejskich szat z różnych epok oraz krajów. Zielonowłosy w tym temacie był nieugięty. Zawsze dbał o to by jego ,,mistrz’’ miał odpowiednią garderobę na każdą okazję. Chłopak wszedł do łazienki, wziął długą przyjemną kąpiel z bąbelkami, po czym położył się spać w królewskich rozmiarów łożu. Zapadł w spokojny, niedręczony koszmarami ani wizjami sen, którego nie mógł zaznać od dawna.

*

Obudził się około południa. Podejrzewał, że Travis wykonał już jego wczorajszą prośbę, więc nie zamierzał kazać mu czekać dłużej niż to konieczne. Wziął szybki prysznic, ubrał się i zszedł do jadalni.

Harvey już tam siedział, właśnie podawano obiad.

-Dobrze spałeś Harry?- Przywitał go z uśmiechem. Wyglądało na to, że zdążył się  przez noc otrząsnąć po wczorajszym szoku, spowodowanym nagłym powrotem chłopaka.

-Jak nigdy w ostatnim czasie.- Przyznał nastolatek zgodnie z prawdą, zajmując miejsce u szczytu stołu. Vis siedział po jego lewej.- Ach, jak dobrze w końcu wrócić do domu. Brakowało mi tego miejsca.- Rzekł, nakładając sobie na talerz kurczaka z ryżem.- I jak zwykle nasze Skrzaty gotują lepiej, nawet od tych w Hogwarcie.

-Helga by się z tobą nie zgodziła.- Zauważył Travis, rozbawiony błogim wyrazem twarzy swojego mistrza.

-Helga się nie zna.- Odparł lekceważąco, Potter.- A ich, pewnie nie sprowadziłeś tutaj, prawda?

-Więc oni… są martwi?- Zdziwił się.

-Nie, nie do końca.- Zaprzeczył Harry.- Powiedziałbym raczej, że hibernują. Zamknęli się w swoich komnatach w Hogwarcie… a raczej zostali tam zamknięci.

-Przez tego demona.- Westchnął zielonowłosy.- To nie. Niestety, nie sprowadziłem ich. Przepraszam. Mam się włamać do Hogwartu?

-Nie rób tego.- Zaśmiał się Potter.- Wakacje niedługo się kończą i wtedy pójdę do szkoły. Zajmę się wszystkim, co jest związane z tą czwórką… zresztą, mógłbyś się postarać o posadę nauczyciela OPCMu…

-Raczej nie będzie z tym problemu.- Zgodził się.

-Yhym. Ach i resztą zajmiemy się… trochę później. Teraz, wybieram się do Rumunii. Niech skrzaty przygotują pokoje dla wszystkich i sprowadź mu tu proszę, twojego kochasia Nicholasa. Może zostać, jeżeli zechce.

-Zrozumiałem.- Kiedy tylko Harvey wypowiedział ostatnią literę tego zdania, Harry zniknął z krzesła bez charakterystycznego trzasku.

*

W tym czasie w kwaterze głównej Zakonu Feniksa, trwało nadzwyczajne zebranie. Poprzedniego dnia po południu, do domu wpadł zdyszany Fletcher i oznajmił, że Potter uciekł z domu wujostwa.

-Niby w jaki sposób mu się to udało?- Zapytał zdumiony Dumbledore.

-Nie jestem do końca pewien…- Odparł łysy mężczyzna cicho.

-Po prostu powiedz, co się stało?

-Wyszedł na spacer, tak mi się zdaje. Poszedł do parku, przez jakiś czas siedział na ławce i… wpatrywał się w krzaki w których się ukryłem. Wydawało mi się, że mnie widzi, ale przecież to było niemożliwe…

-Tak.- Zgodził się Moody.- Wszyscy wiemy, że marny z Pottera czarodziej.

-Niech Mundungus kontynuuje.- Powiedział Remus, piorunując szalonookiego wzrokiem. Nie podobał mu się sposób w jaki wyrażał się o Harrym.

-Więc, tak sobie siedział przez pewien czas i nagle wstał. Myślałem, że ma zamiar już wrócić do domu, ale on zamiast tego podszedł do krzaków, odsunął gałęzie i spojrzał wprost na mnie tak jakby od samego początku wiedział, że tam jestem. Chciał wiedzieć jak się nazywam, kiedy już mu powiedziałem rzekł, że to pewnie mnie Dumbledore kazał go szpiegować i po chwili namysłu dodał: pilnować. Byłem zbyt zdumiony, niczego nie odpowiedziałem a on kontynuował. Cytuje: Ale mi nie na rękę jest teraz, by ktokolwiek za mną szedł więc zaśnij, proszę.- To nie było zaklęcie, ale stało się tak jak chciał. Machnął mi ręką przed twarzą a ja zasnąłem, nie mogłem się nawet opierać, jego moc była zbyt silna…

-To niespodziewane.- Powiedział z zamyśleniem dyrektor.

-Albusie!- Wtrąciła pani Weasley.- I co my teraz zrobimy? Co jeśli coś mu się stanie? Musimy go znaleźć!

-Tak, zgadzam się.- Przytaknął starzec.- Severusie, czy Voldemort wie cokolwiek, co związane jest z nagłym zniknięciem Harrego?

-Czarny Pan nic o tym nie wspominał.- Odpowiedział szpieg.- A z tego co wiemy z opowieści pana Fletchera, pan Potter uciekł z własnej inicjatywy a nie został porwany.

-Co nie zmienia faktu, że mogło się to zdarzyć po jego ucieczce.- Warknął Moody.

-Harry nie jest głupi.- Zaprzeczył Lupin.- Nawet jeżeli uciekł od wujostwa, to na pewno gdzieś się ukrywa. Nie naraziłby siebie na niebezpieczeństwo włócząc się po dworze a nawet gdyby, to nie zrobiłby tego niewinnym Mugolom.

-Ale i tak musimy go znaleźć.- Upierała się Molly.

-I ja się z tobą zgadzam.- Zapewnił Lunatyk.

-W takim razie zarządzam poszukiwania.- Oznajmił poważnie Dumbledore.- Musimy jak najszybciej odnaleźć Harrego, inaczej będzie w niebezpieczeństwie. Jakieś propozycje, gdzie powinniśmy zacząć szukać?

-Radziłbym zacząć od dziurawego kotła.- Uśmiechnął się ironicznie Snape.- Może Potter nie jest idiotą, ale na pewno nie grzeszy kreatywnością.

-Dobrze.- Poparł jego pomysł Albus.- Arturze, Molly wiem, że zakazałem, ale poproście swoje dzieci niech napiszą do Harrego i poproszą go o powrót na Privet Drive lub chociaż wyjawienie miejsce swojego aktualnego pobytu, byśmy mogli go stamtąd zabrać.

-Zrozumieliśmy.

-Ey.- Wtrąciła Tonks, której włosy teraz były różowe a oczy złote. Wszyscy spojrzeli na nią, ale dziewczyny to nie speszyło.- A nie zainteresował was powód, ucieczki Harrego? No wiecie, bo na pewno jakiś był… chłopak miał świadomość tego, że u wujostwa jest najbezpieczniejszy, tak więc logicznym będzie założyć, że coś się stało i dlatego uciekł. On może wcale nie chcieć tam wrócić.

-Nie będzie miał wyboru.- Oświadczył twardo dyrektor.- Tarcze chronią go tylko tam.

*

A tymczasem Harry, który w nosie miał tarcze, szedł przez pełną kwiatów polankę. Kierował się w stronę gór, gdzie znajdowały się smocze groty. To właśnie tam pracowali poskramiacze oraz cel jego wycieczki, będący jednym z nich.