Spec: Rozdział 15

Witam!

Taka informacja, od dnia 02. Września. Rozdziały będą się pojawiały w Sobotę lub w Niedziele. Chyba, ze uda mi się wkleić coś wcześniej, wtedy będą dwa albo więcej, na tydzień, ale stała data pojawiania się nowej notki (wtedy jakaś będzie na pewno) to weekend.

Sami rozumiecie, szkoła… :/

To takie przykre, że wakacje niedługo się kończą, ale niestety, nic na to nie poradzimy.

I och, Merlinie, zdajecie sobie sprawę, jakie to męczące, poprawiać wszystkie rozdziały? Od teraz będę pisać tak, bym nie musiała ich potem poprawiać… szczerze, to mi się nie chce, ale to przez ten mój cholerny perfekcjonizm… Argh! xd

No nic, zapraszam na kolejny rozdział i zachęcam odwiedzających do komentowania, bo to naprawdę motywuje ;]

____________________________________________________________

Harry wskoczył w płomienie, jako ostatni. Zaraz, znalazł się w dużym, ciemnym holu, oświetlonym pochodniami, w którym stali już jego przyjaciele, rozglądający się, niepewnie, dookoła.

-Witam was, w moim domu.- Powiedział, z uśmiechem.

-Harry, co to za miejsce?- Zapytała Hermiona.

-Wspomniałem już.- Przypomniał.- Navarre Castle. Wytłumaczę wam wszystko, ale najpierw odprowadzę. Stokrotko.- Zawołał, a przed nimi pojawił się skrzat domowy.- Czy mogłabyś, odłożyć bagaże gości do ich pokoi?

-Tak, jest, sir.- Skinęła głową i zniknęła wraz z walizkami.

-Chodźcie.- Rzucił, chłopak. Wyszli za nim z salonu, a on prowadził ich przez wiele klatek schodowych oraz korytarzy. Wnętrze zamku, sprawiało wrażenie labiryntu. Na ścianach wisiały różne obrazy lub gobeliny, pod nimi stały zbroje, tak jak w Hogwarcie a przez całą długość podłogi, rozciągał się czerwony dywan. Harry, pokazywał mi po kolei kolejne pomieszczenia. Kuchnie, sale treningowe, siłownie, łaźnie, strzelnicę, salę kinową, salę multimedialną z komputerami, szklarnie, strzelnicę…

*

-A tutaj, jest biblioteka.- Oznajmił, otwierając duże, ciężko wyglądające, dębowe drzwi. Za nimi ukazało się ogromne pomieszczenie. Stały w nim wysokie pod sam sufit półki, po brzegi wypełnione książkami, zwojami i papirusami. Oczy Hermiony zabłyszczały i jak w transie, ruszyła przed siebie. Rozbawiony Potter, złapał przyjaciółkę, za nadgarstek, a ona spojrzała na niego z wyrzutem.

-Nie mogę?- Spytała, patrząc na przyjaciela z miną skrzywdzonego psiaczka.

-Nie teraz.- Prychnął.- Jeśli cię tu wpuszczę, nie wyjdziesz chyba do końca swojego życia, a przynajmniej dzisiejszego dnia. Musicie jeszcze poznać kilka osób.- Pociągnął, ją za sobą do jadalni.

-Wytłumaczysz nam teraz, wszystko, Harry?- Chciał wiedzieć Lunatyk, kiedy usiedli przy stole i pojawiło się jedzenie.

-Yhym.- Przytaknął chłopak.- Tak więc, znacie już nazwę tego miejsca. Mieści się ono na wyspie, niedaleko Wielkiej Brytanii, jest nienanoszalne. Ten zamek wcześniej, należał, do rodziny mojej matki.

-Ale, przecież Lily była mugolką.- Zaprotestował Lupin.

-Nieprawda.- Zaprzeczył Potter, kręcąc głową.- Chociaż moja mama, wychowała się z mugolskimi rodzicami, nie była ona ich biologiczną córką. Tak naprawdę, pochodziła z czystokrwistej rodziny Navarre, w której żyłach mieszała się krew nekromantów, oraz magów żywiołów.

-Skąd to wiesz?- Zainteresowała się Tonks.

-Z dokumentów.- Wzruszył ramionami.- Dowiedziałem się o tym, w dniu swoich jedenastych urodzin.

-A kim była ta dziewczyna? Dlaczego powiedziałeś, że jest ona twoim ochroniarzem?

-Ponieważ w istocie nim jest.- Uśmiechnąłem się.- Odkąd skończyłem osiem lat, jestem znany jako dowódca oraz założyciel elitarnej jednostki płatnych zabójców, Ghost. Phantom czy też, Anna, jak kto woli jest moją przyjaciółką oraz jedną z podwładnych.

-J-jak to p-płatnym zabójcą?- Wykrztusiła Greanger.- M-mówisz poważnie?- Otworzyła szerzej oczy.

-Nie mam powodu, żeby was okłamywać.- Westchnął, wstając. Pstryknął palcami i pojawiła się przed nim myślodsiewnia. Z odległym spojrzeniem, zaczął, wkładać, do niej wspomnienia, podpierając się jedną ręką o stół.- Moje życie, nie było ciekawe, nim poszedłem do Hogwartu… wręcz przeciwnie, nazwałbym je piekłem. Kiedy miałem pięć lat, poznałem człowieka, a w sumie, nie człowieka, tylko wampira, imieniem Vincent. Kiedy życie na Privet Drive, stawało się nie do zniesienia, uciekałem do niego, za pomocą zmieniacza czasu.

-Co masz na myśli, mówiąc, nie do zniesienia?- Zapytał Remus.

-Później się dowiesz, zaglądając do myślodsiewni.- Odpowiedział tajemniczo.- Vincent, uczył mnie swojego fachu oraz magii. On również był mordercą na zlecenie oraz informatorem. Znany jest jako Inferno. Nie załamałem się całkowicie, tylko dzięki niemu. Trzy lata później, spotkałem moich przyjaciół. Tak samo jak ja, nie byli ludźmi.

-Co znaczy, tak samo jak ty?- Przerwała mu Nimfadora.

-Moja matka była nekromantką w której żyłach płynęła krew magów żywiołów.- Wyjaśnił, cierpliwie.- A ojciec z kolei, pochodził z pradawnego rodu wampirów czystej krwi. Ja również jestem wampirem, jak się domyśliliście. Wracając, do mojej historii… razem, z moimi przyjaciółmi, założyłem grupę, którą nazwaliśmy Spectrum. Widmo, stało się dość sławne w przeciągu kilku miesięcy. Tak naprawdę, nim poszedłem do Hogwartu, sporo już wiedziałem o świecie czarów, również o tym, jakim starym manipulantem jest nasz ukochany dyrektor. Nie pytajcie skąd to wiedziałem, tajemnica zawodowa, ale mam swoje sposoby, by zdobyć informacje. Postanowiłem udawać, Złotego Chłopca. To było bezpieczniejsze, zwłaszcza po tym, jak trafiłem do Gryfindoru, chociaż tiara proponowała mi Slytherin. Ale nie myśl, Hermiono, że również udawałem naszą przyjaźń, naprawdę bardzo was lubiłem.

-A co wspólnego z tym wszystkim, mają Fred i George?- Spytała Tonks.

-Och, oni również są członkami Spectrum.- Wyznał.- Od mojej pierwszej klasy… chociaż, nie to, nie ja ich przyjąłem. Sami jakimś cudem odkryli naszą organizacje oraz, kto jest jej szefem. A teraz przedstawię wam innych członków, chociaż nie wszystkich. Możecie, wejść.- Zawołał w stronę drzwi. Te otworzyły się i wmaszerowali przez nie  Devil, Reaper, Phantom oraz wysoki chłopak, o potarganych czerwonych włosach, perłowej cerze i niebieskim oku. Drugie, zasłonięte miał białą przepaską. Usiedli przy stole.

-Regulus.- Wyszeptał, oszołomiony Lupin.- Co… jak… jak to, w ogóle, możliwe?

-Cześć, Remusie.- Chłopak, uśmiechnął się do niego lekko.

-Jakim cudem?- Wykrztusił, zszokowany Lunatyk.- Zniknąłeś… w wieku trzynastu lat… wszyscy cię szukali, nawet aurorzy, ale nikomu, się nie udało…

-Harremu, tak.- Wtrącił Alex.- Proszę wybaczyć. Reaper. Alexander Even Moon, miło mi was poznać.

-Gdzie znalazłeś, Regulusa, Harry?- Chciał wiedzieć Lupin.

-Pewnego razu na nokturnie.- Odpowiedział.- Został zamieniony w kamień i zamknięty w tajnym pomieszczeniu na ulicy Bloody Road. Po mojej trzeciej klasie, spotkałem się raz z Syriuszem, na pokątnej w tajemnicy przed Dropsem. Kiedy się rozeszliśmy, poszedłem na Nokturn i przez przypadek, znalazłem Rega. Pomogłem mu, a on został z nami. Pewnie wiesz, że zarówno on, jak i Łapa, to demony.

-T-tak…

-No dobrze, moją przyjaciółkę nekromantkę, Anne, już znacie a to jest…

-Nicholas Raven Moon, Death, mag żywiołów, jak mój braciszek.- Wskazał, ruchem głowy, na Alexandra.

-Przy okazji, moja ksywka to Devil.- Wtrącił Regulus.

-Harry, skąd wiedziałeś, że to nie Voldemort, tylko Dumbledore, zamordował… moich rodziców?- Zapytała słabo Hermiona.

-Ponieważ tak naprawdę, Voldemort nie chce, mnie zabić, a przynajmniej sprawia takie wrażenie. Spotkałem się z nim, podczas pełni. W takie noce, wampiry, są, pozytywnie do siebie nastawione, nie okłamałby mnie. Do tego istnieje możliwość, że moi rodzice, tak naprawdę żyją… tylko Dumbledore coś z nimi zrobił. Może, gdzieś ich więzi…

-Mówisz poważnie?- Poderwał się Remus.- Jeśli tak, to musimy ich uratować!

-Na razie nic nie wiemy, ale dowiem się.- Uspokoił go, Potter.- Jak na razie, lepiej będzie, gdybyś uważał na Trzmiela i nie działał pochopnie. Teraz, obejrzyjcie wspomnienia, przemyślcie to sobie, Hermiono masz bibliotekę do swojej dyspozycji, kiedy będziecie chcieli iść spać, zawołajcie Stokrotka. Śniadanie jest o 9. Możecie tu zostać, jak długo będziecie chcieli. Dobranoc…- Rzucił i wyszedł z pomieszczenia, kierując swoje kroki, do jednej z wierz, w której miał swój pokój. Dezerterzy przez chwilę, siedzieli w ciszy. Hermiona, pierwsza wstała i zanurzyła twarz, w myślodsiewni. Zanurzyła się, we wspomnieniach.

…Mały, skulony chłopiec, płaczący w komórce pod chodami… dziecko, uciekające przed większymi napastnikami, cios, uderzenie, kopnięcie… nóż, cięcie… gwałt… wdzierał się, w niego, bezcześcił brutalnie, niewielkie ciałko… pierwsze morderstwo… strzał z pistoletu… siedmiolatek, parzący ręce na kuchence… gardło, wypalone kwasem… obelgi… ty śmieciu, dziwko… dziwolągu… jesteś nic nie warty… Uśmiech Vincenta, jak światło w tunelu, słońce na ciemnej drodze, samotnego dziecka… pierwsi przyjaciele… nienawiść… żal… ból… smutek… nadzieja… sadyzm… nóż, zanurzający się w ciele ofiary… w jego ciele… nie, nie będzie tak o sobie myślał… krew… słabnące bicie serca… pozbawione życia oczy… czerń…

-Och, Merlinie.- Dziewczyna odsunęła się, od misy, i zemdlała, lądując wprost w ramionach Nicholasa.

-Jeśli będziecie, mieli jakieś pytania, możecie zadawać je nam.- Oznajmiła Phantom, grobowym tonem.

Po chwili, dwójka pozostałych zanurzyła się w misie. Remus strasznie pobladł a Tonks, wyglądała, jakby miała zwymiotować.

-Co, to na, Merlina, było?- Spytał drżącym głosem, mężczyzna.

-Wspomnienia Harrego.- Westchnął Alex.- Jego życie, nie było kolorowe, jak każdego z nas, ale jego najbardziej…

-Nie powinno was dziwić, że jest tym, kim jest.- Odezwał się, obcy głos. W drzwiach stała młoda dziewczyna, o jasnych blond włosach, perłowej cerze i zielonych oczach. Towarzyszyli jej bliźniacy.- Odnaleźliśmy ciała, rodziców Hermiony, zostawiliśmy je w kostnicy. Przy okazji, jestem Victorique Eve Valtarie, blood, elfka.

-Na marginesie, my to smoki.- Odezwali się Gred i Forge.

-Masz racje.- Westchnął Remus.- Nie dziwi mnie to, i nie mam zamiaru namawiać Harrego, by przestał zabijać.

-To dobrze, bo on i tak by nie przestał.- Powiedziała Phantom.- Lubi to robić… jego wampirzą natura.

-Zaprowadzimy was do pokoi.- Zaproponował Regulus, a reszta bez słowa przytaknęła.

*

Harry stał na tarasie, kiedy podeszła do niego Hermiona. Jej oczy były zaczerwienione a na, policzkach były ślady łez.

-Harry…- Szepnęła, obejmując go od tyłu i wtulając twarz, w plecy przyjaciela. On odwrócił się i objął przyjaciółkę ramionami.

-Dlaczego płaczesz, Hermiono?

-Dziękuje ci.- Uśmiechnęła się, do niego, delikatnie.- Za to, że pokazałeś nam twoje wspomnienia. Byłam taka głupia, taka ślepa, nie zauważałam, kiedy ty przechodziłeś przez piekło… na szczęście, nie byłeś sam. Zawiodłam jako twoja przyjaciółka, ale mam nadzieje, że uda mi się to naprawić, że mimo wszystko, kiedyś mi wybaczysz.

-Nie mam co ci wybaczać.- Uśmiechnął się.- Nie dowiedziałaś się, bo wtedy, nie chciałem żebyś wiedziała. Przykro mi, że ci nie zaufałem. Również zawiodłem, jako przyjaciel, ale mam nadzieje to naprawić.

-Tak…

-Wracajmy.

*

Harry nie zszedł na śniadanie, ale nikogo, jakoś specjalnie to nie zdziwiło, raczej, zaniepokoiło. Dezerterzy, byli trochę skrępowani, spożywając posiłek, w towarzystwie członków Spectrum.

-Długo, jesteście z Harrym?- Zapytała nagle Tonks.

-Od samego początku istnienia Spectrum.- Odparła Blood.- Przynajmniej, większa część z nas. Regulusa, jak wiecie, znalazł, dopiero po swojej trzeciej klasie.

-Zastanawia mnie… jak działacie.- Przyznał Remus.

-Normalnie.- Wzruszył ramionami Regulus.- Dostajemy zlecenie i wykonujemy je. Znają nas i mugole i czarodzieje, tak więc naszymi celami są i jedyni i drudzy.

-Nie stoicie po stronie Dumbledora.- Zauważyła Hermiona.- Więc opowiadacie się za Voldemortem?

-Nie.- Zaprzeczyła Anna.- Jesteśmy neutralni… na razie.

-Co masz na myśli?

-Jeżeli okaże się, że rodzice Ghosta, naprawdę żyją.- Zaczął Alex.- Ale Dumbledore gdzieś ich więzi to prawdopodobnie przyłączymy się do Czarnego Pana, by pozbyć się Trzmiela.

-Szczerze, to ten Voldemort, nie jest taki zły.- Stwierdził Regulus.

-Yhym.- Przytaknął Alexander.- To nawet zabawny gość.

-Nie potrafię sobie jakoś tego wyobrazić.- Powiedział, rozbawiony Lunatyk.

-Harry, ma zamiar… zabić, Dumbledora?

-Kto wie.