Spec: Rozdział 17

-Co się stało?- Zapytał Ghost, lewitując profesora do jednej z gościnnych sypialni. Ułożył go na łóżku i machnięciem ręki pozbawił ubrań, zostawiając w samej bieliźnie.

-Dumbledore, nas napadł.- Odpowiedział Shadow.

-Podpalił Snape Manore?- Uniósł brwi zdziwiony, widząc rany Severusa.- Kwiatku.- Zawołał i pojawił się skrzat.

-Tak, panie?

-Przynieś mi eliksir przeciwkrwotoczny, przeciwbólowy, bezsennego snu, gazy oraz bandaże.

-Tak jest.- Skinął głową. Zniknął i zaraz wrócił z wymienionymi przedmiotami. Postawił miskę z wodą na nocnym stoliku i odsunął się.

-Tak.- Westchnął Quietus, odpowiadając na wcześniejsze pytanie przyjaciela. Obserwował Harrego, obmywającego rany jego ojca.- Widziałem też Moodyego. Raczej nie spodziewał się mojej obecności. Oszołomiłem Trzmiela i uratowałem ojca, nim ten zdążył trafić w niego Avadą. Uciekliśmy tutaj.

-Drętwotą?- Potter spojrzał na niego uważnie, sięgając po bandaż.

-Crucio.- Wzruszył ramionami.- Rzucili na posiadłość jakąś barierę, przez którą moja magia nie działała poprawnie.

-Coś jeszcze?- Ghost skończył opatrywać rany Mistrza Eliksirów i przyłożył swoją chłodną dłoń, do gorącego czoła mężczyzny.- Hm… dostał kilkoma klątwami torturującymi. Nie zostawiły żadnych śladów fizycznych…- Mruknął.

-Wyczułem trzy sygnatury.- Zaniepokoił się Shadow.- Co z nim?

-Nic, nic. Wszystko gra.- Zapewnił go Harry.- Zostaw mi później wspomnienie, w myślodsiewni.

-Okey.

-Enervate.- Szepnął, a starszy Snape powoli otworzył oczy. Zamrugał, chcąc przywrócić sobie ostrość widzenia, po czym zmrużył je.

-Potter?- Wychrypiał a następnie pobladł.- Dumbledore…

-Spokojnie, jest pan bezpieczny.

-Nie…- Poderwał się do siadu, ale zakręciło mu się w głowie. Zrobił się zielony na twarzy. Ghost delikatnie pchnął go z powrotem na poduszki.

-Spokojnie, Severusie, wszystko w porządku.

-Nie…- Pokręcił głową. Wyglądał, jakby miał zaraz zacząć panikować.- Ty nie rozumiesz! Quiet…

-Wypij to.- Rozkazał, przytykając mu fiolki do ust a profesor mimowolnie przełknął podane eliksiry.

-Quietus…- Wyszeptał jeszcze, nim pogrążył się we śnie. Potter odetchnął.

-Dlaczego mu o mnie nie powiedziałeś?- Zainteresował się Shadow.

-Gdyby się dowiedział, to nie chciałby zasnąć bez usłyszenia wyjaśnień, a on potrzebuje odpoczynku.- Wyjaśnił, rzucając na nauczyciela zaklęcia monitorujące oraz ogrzewające. Przez poparzenia, wolał go nie przykrywać, by kołdra nie podrażniła ran.

-Rozumiem.- Wyszli z pokoju i wrócili do salonu, gdzie czekała na nich Hermiona. Dziewczyna poderwała się z fotela.

-Co z profesorem?

-Wszystko w porządku.- Odrzekł Harry.- Teraz śpi. Obrażenia wskazywały na to, że został bezpośrednio trafiony przez magiczny ogień. Oparzenia będę musiał wyleczyć specjalnym eliksirem, nie mam go pod ręką a warzenie trwa kilka godzin, dlatego na razie opatrzyłem go mugolskim sposobem. Ale uśmierzyłem ból oraz uzupełniłem krew. Powinno wystarczyć.

-To dobrze.- Z ulgą, opadła z powrotem na siedzenie.

-Muszę teraz uwarzyć wywar regenerujący obrażenia skóry.- Oznajmił.

-Pomogę ci.- Zaoferował się Quiet.

-Ja też.- Dodała dziewczyna.

-Dobrze, ale najpierw…- Pstryknął palcami, a w jego ręce pojawiła się niewielka, czerwona koperta.- Muszę wysłać list.- Uśmiechnął się demonicznie a w jego oczach, pojawiły się niebezpieczne błyski.

-Co to?- Zainteresowała się, Greanger.

-Wypowiedzenie.- Odpowiedział Shadow a satysfakcja i podekscytowanie, błyszczały w czarnych tęczówkach chłopaka.

*

W kuchni dużej, eleganckiej willi, miało właśnie miejsce zebranie Zakonu Feniksa. Ich kwatera główna przeniosła się, do rodzinnej posiadłości Dumbledora w górach.

-Jak to uciekł?!- Burzyła się pani Weasley.

-Normalnie, kobieto!- Warknął Alastor, po czym zaczął mamrotać coś do siebie, pod nosem.

-Ale was było trzech!- Wytknęła im.- A on jeden!- Krzyczała.- I braliście go z zaskoczenia! I ta bariera…!

-Spokój!- Zarządził Drops, rozkładając ręce jak ksiądz, podczas przeistoczenia a wszyscy zamilkli.- Severus nie był sam.

-Jak to, nie?- Zdziwił się pan Weasley, unosząc brwi.

-Był z nim Malfoy?- Rzucił ktoś.

-Chłopak.- Burknął Moody, jakby dopiero teraz udało mu się sklecić, jakieś sensowne zdanie.

-Chłopak?

-Nastolatek.- Podjął Albus.- Był silny. Udało mu się rzucić zaklęcie wewnątrz naszej bariery, chociaż nie działało poprawnie.

-Co zrobił?- Zainteresował się Percy.

-Uciekł kominkiem.- Westchnął Trzmiel, ale widać było szał w jego błękitnych oczach.- Nie usłyszałem dokąd.

-Zawsze możemy go dopaść w Hogwarcie.- Zaproponował, jakiś nastolatek.

-Doskonały plan, panie Thomas!- Klasnął w ręce Drops. W tym momencie nad stołem, w płomieniach jak Feniks, pojawił się wyjec. Gdy ogień zniknął, karteczka powoli opadła na drewniany stół. Wszyscy patrzyli na to w szoku. Dyrektor chwycił ją ostrożnie i otworzył. Ta momentalnie uniosła się w górę, układając się w usta.

-Dumbledore.- Odezwał się lodowaty głos. Znajomy ale obcy.- Zaatakowanie domu profesora Snapea, było wielkim błędem z twojej strony. Nie pierwszym i nie ostatnim, podejrzewam.

Zawiodę cię. Severus nie zginął i ma się dobrze a ty, dyrektorze.- Ostatnie słowo wypowiedział z kpiną.- Ściągnąłeś sobie na głowę Widmo. To my będziemy twoją zagładą. W tym momencie, Spectrum oficjalnie wypowiada wojnę Zakonowi Feniksa i Albusowi Dumbledorowi, dyrektorowi Hogwartu.

Czas zapłacić za błędy, starcze.

Podpisano: Przywódca i założyciel Spectrum. Ghost.

*

-Lalalala…lalala…-Harry nucił sobie pod nosem, dodając kolejne składniki do stojącego przed nim kociołka. Hermiona siedziała obok, krojąc składniki a Quietus pracował przy swoim kotle, robiąc specjalną maść na blizny po oparzeniach. Własnego autorstwa, oczywiście.

Chłopak miał wyśmienity humor. Próbował wyobrazić sobie minę dropsa, po otrzymaniu jego liściku.

*

-Merlinie.- Moody wciągnął ze świstem powietrze, gdy usłyszał to imię. Wszyscy spojrzeli na niego pytająco.

-Alastorze, wiesz coś o tym?- Dumbledore uniósł brew.

-Spectrum.- Wyszeptał, prawie panicznie.- Są bardzo znani na Nokturnie i nie tylko. To grupa płatnych morderców.

-Pff.- Prychnął kpiąco Percy.- Też mi coś. Jakaś żałosna banda zabójców za pieniądze, nie stanowi dla nas zagrożenia.

-Powściągnij język, bachorze!- Warknął były Auror, rozglądając się nerwowo dookoła.- Oni mogą tutaj być…

-Nie pleć bzdur.- Sarknęła pani Weasley.- Nikt nie przebiłby się, przez osłony tego domu.

-Ci tak.- Pokiwał energicznie głową.- Oni są jak… widmo. Zabijają po cichu, nawet się nie zorientujesz, że nie żyjesz dopóki ci nie pozwolą. Mogą tutaj być, a my nie wiedzielibyśmy o tym. Są przerażający… nikt nie zna ich twarzy, pochodzenia, wieku czy też płci… ale liczy się z nimi cały podziemny świat. I w świecie czarodziejów i mugoli.

-To są czarodzieje?- Zapytał Artur.

-Prawdopodobnie… tak.

-Nie ważne.- Stwierdził Dumbledore.- Nie będziemy się przejmować jakąś bandą, płatnych zabójców. Mamy ważniejsze rzeczy na głowie.

-Oj, powinieneś Dumbledore… powinieneś…- Wyszeptał cicho Moody i dyskretnie, uśmiechnął się przebiegle.