Spec: Rozdział 7

-Co teraz zrobimy?- Zapytała cicho, Hermiona. Cała szóstka, siedziała w spokoju Severusa. Dziewczyna zajmowała, miejsce w fotelu, przy kominku. Remus, Sev i Tonks na kanapie a Fred oraz George, po turecku na podłodze, przed kominkiem. Wszyscy milczeli, bo nikt, nie znał satysfakcjonującej odpowiedzi, na jej pytanie.

Nagle, z cichym trzaskiem, pojawił się Stworek, trzymający racę, na której stały filiżanki, dzbanek z herbatą, oraz kakao, talerz pełen kanapek i miseczka ze śliwkami w czekoladzie. Zebrani, spojrzeli na niego zaskoczeni.

-Od kogo to?- Chciał wiedzieć Remus. Elf, tylko spojrzał na niego krzywo, mamrocząc jakieś, przekleństwa. Postawił tacę, na stoliku, po czym zniknął.

-Sprawdzę to.- Powiedział Snape, wstając. Machnął różdżka, nad jedzeniem, szepcząc słowa, po łacinie.- Czyste, nie dodali żadnych eliksirów, ani innych środków.- Oznajmił, zajmując na powrót, swoje miejsce a Lunatyk nalał kaka, do filiżanki i podał ją Gryfonce, która przyjęła, ciepły napój, z wdzięcznością. Pozostali, zadowolili się herbatą.

-Musimy powiedzieć o wszystkim Harremu.- Zdecydowała, Nimfadora.- Nie możemy pozwolić, żeby dyrektor go poświęcił.

-On nam nie uwierzy.- Zaprzeczył smutno Remus.- Ślepo ufa Dumbledorowi.

-Mamy cały tydzień, żeby go przekonać.- Pocieszyła, byłego nauczyciela, Greanger.- Na pewno nam się uda.

-A później, musimy się stąd wynieść.- Westchnęła Tonks, po czym zwróciła się do Lunatyka.- Masz gdzie się podziać?

-Nie bardzo.- Wzruszył ramionami, uśmiechając się blado.

-Nie wieżę, że to mówię.- Wtrącił niechętnie, Severus.- Ale, możesz zatrzymać się w mojej posiadłości. Panna Greanger, również.

-Dziękuje, profesorze.- Dziewczyna posłała mu, delikatny uśmiech.

-Tak, jak również, Severusie.- Powiedział Lupin.- Ale, jesteś pewien?

-Gdybym nie był, nie pytałbym.

-A teraz, w jaki sposób…- Zaczął George.

-Chcecie, przekonać Harrego, że nasz ukochany dyrektor, to tak naprawdę…- Kontynuował Fred.

-Zły chłopiec?- Dokończyli, jednocześnie, bliźniacy.

-Moglibyśmy, pokazać mu wspomnienia, z zebrań Zakonu Feniksa.- Zaproponowała Hermiona.

-Tyle, że żadne z nas nie posiada Myślodsiewni. To bardzo rzadki artefakt.- Uświadomił ją, Mistrz Eliksirów. A wątpię, żeby Trzmiel, pożyczył nam swoją.

-Leglimencja?

-Potter to beztalencie, w magii umysłów, nie uda mu się rzucić tego zaklęcia, a co dopiero włamać do czyjegoś umysłu, nawet jeżeli ten, miałby opuszczone bariery.

-Ale i tak musimy z nim porozmawiać.- Upierał się Lunatyk.- Nie możemy tego, tak zostawić.

-Wiem, że nie.- Warknął Severus.- Pomogę wam, przekonać Pottera, chociażby dla samego widoku miny Trzmiela, kiedy jego plany zostaną udaremnione. Ten chłopak, nie może być aż takim idiotą, by nie zauważyć oczywistych faktów, chociaż z nim to nigdy nic nie wiadomo.

-Ależ, nasz kochany, profesorze…- Gred i Forge, zaczęli mówić na przemian.

-Naprawdę…

-Nie doceniasz…

-Harrego Pottera…

-Bo, nic nie jest, takie…

-Jakie się wydaje…

-To, jego słowa…

-Gdy, my się dowiedzieliśmy…

-Też byliśmy w szoku…

-Więc, radziłbym wam…

-Odłożyć, te filiżanki.

-O czym, wy mówicie?- Zainteresował się Remus.

-Po prostu, odłóżcie zastawę.- Rozkazał czyjś głos. Byli Zakonnicy, postąpili według rozkazu. Nagle wszyscy poderwali, zaskoczeni, głowy, gdy znali sobie sprawę, że nie powiedział tego, żaden z nich. Wyszarpnęli różdżki z kieszeni. Tylko bliźniacy, siedzieli w spokoju, zupełnie niewzruszeni. Powietrze w kącie zafalowało i z cienia wyszedł Ghost, z peleryną niewidką, pod pachą oraz kieliszkiem wina w ręce.

-Harry.- Szepnęła Hermiona.

-Nic wam nie zrobię, więc schowajcie patyki.- Przeszedł, przez pokój i usiadł na oparciu fotela, przyjaciółki.

-Co ty tu robisz?- Warknął Snape.

-Podsłuchuje.-Potter, uśmiechnął się ironicznie.- I spokojnie, to ja wysłałem wam przekąskę, nienaszprycowane. Przy okazji, Hermiono, widziałaś minę Ronalda, kiedy nakrzyczałaś na Dropsa? Bezcenna.

-Taak…- Zaczęła, ze śmiechem, ale zaraz spoważniała, kiedy dotarło do niej, to, co powiedział jej przyjaciel.- Byłeś tam, prawda? Podsłuchałeś zebranie.

-No, przecież powiedziałem: Podsłuchuje.- Powtórzył, rozbawiony.- Nie wspomniałem nawet słowem, o tym, że akurat was.

-Więc, słyszałeś całą rozmowę.- Wywnioskowała, Tonks.- I nic cię to nie rusza?

-Ruszało.- Przyznał.- Na początku, byłem w lekkim szoku, ale miałem dużo czasu, żeby się z tym wszystkim oswoić. No i to, nie tak, że jak to Remus, ładnie ujął: Ślepo ufam dyrektorowi.

-Nigdy, nikomu nie ufaj.- Wtrącił George.

-Nie do końca, przynajmniej.- Dodał Fred.

-Dokładnie.- Zanurzył usta w trunku.

-Od jak dawna wiesz?- Zapytał Mistrz Eliksirów. Harry, zmierzył go uważnym spojrzeniem i udał, że się namyśla.

-O poświęceniu, od początku wakacji. Przez przypadek, podsłuchałem rozmowę, Rona i Ginny, w pociągu. Wcześniej już podejrzewałem obecność szpiegów Dropsa, w Gryfindorze, ale nie pomyślałem, że mogliby być nimi, moi przyjaciele. A, co do kłamstw, naszego kochanego dyrektora… od samego początku. Wiedziałem, że to oszust i manipulator, nim zacząłem uczęszczać do Hogwartu. Pewnie, się teraz domyślacie, że moja naiwna osobowość z kompleksem bohatera, to tylko gra.

-On, nie jest światłem.- Powiedział Fred, wstając. Podszedł do Ghosta, od tylu i objął go ramionami.- Tylko ciemnością.

-A teraz, maska…- Zaczął George, klękając obok fotela, przytulił Harrego w pasie.- Zostanie zrzucona.

-Wiedzieliście.- Powiedziała Hermiona, z wyrzutem, spoglądając na rudzielców, którzy tylko uśmiechnęli się, przepraszająco.

-Nie mogli niczego powiedzieć.- Usprawiedliwił bliźniaków, Potter.- Ale, za to mi przekazywali wiele informacji.

-I co zamierzasz teraz zrobić?- Zapytał Remus.

-To zdumiewające, ze nie zrobiłeś Dumbledorowi awantury i nie ujawniłeś się, podczas zebrania.- Przyznał Snape.

-Nie jestem aż takim idiotą, za jakiego mnie bierzesz, wujku Severusie.

-Nigdy nie grzeszyłeś inteligencją.- Odparł nauczyciel.- I nie mów do mnie ,,wujku’’!

-To może, tatusiu chrzestny?- Zaproponował ironicznie, unosząc brew. Sev otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale zaraz je zamknął i westchnął ze zrezygnowaniem. Spojrzał błagalnie, na nastolatka.

-Harry, ja…

-Nie tłumacz się.- Uśmiechnął się ciepło.- Nie mam ci niczego za złe. Wiem, ze byłeś szpiegiem i nie mogłeś, się mną zająć. W końcu, dość dosadnie wykrzyczałeś to Trzmielowi, prosto w twarz.

-Tak.- Kąciki ust Snapea, uniosły się lekko, w imitacji uśmiechu.

-A, odpowiadając na pytanie Luniaczka.- Powiedział chłopak, zwracając się, do byłego nauczyciela OPCMu.- Na pewno, nie mam zamiaru iść do piachu, więc nie martwcie się. Chciałem tylko to, wam powiedzieć. Może, moje życie nie było idealne, ale nie chciałbym się z nim jeszcze żegnać.

-Nie, idealne?- Zakpił Snape.- Przecież, wszyscy zawsze nadskakiwali, Chłopcu-Który-Przeżył.- Wyżej wymieniony, uniósł brew. Sev, zmieszał się.- Wybacz, stare przyzwyczajenia.

-Nic nie szkodzi. Trzeba trochę więcej, by wyprowadzić mnie z równowagi.- Zapewnił.- Ale, wiedz, że się mylisz. Będę musiał ci, kiedyś pokazać, moje wspomnienia.- Wstał. Wypił resztę wina duszkiem, odchylając głowę do tylu. Odstawił kieliszek, z trzaskiem, na tackę, po czym ruszył wolnym krokiem, w stronę drzwi. Z ręką na klamce, odwrócił się jeszcze, przez ramię.- Wy, nie będziecie stali, po stronie Dumbledora, ani Voldemorta, ale musicie się określić. Pozwolę wam, być po mojej stronie, jednak nie toleruje zdrady, zapamiętajcie to. I dobrze przemyślcie.- Oczy nastolatka, zabłysły czerwienią.- A, i nie musicie się martwić o lokum, Remusie.

-Co masz na myśli?

-Pozwolę ci, zamieszkać u mnie.- Wyjaśnił.- I nie, nie powiem ci, gdzie to jest. Musicie się wynieść, za równy tydzień, prawda? Wtedy, dam ci Świstoklik. I pamiętajcie, nic nie jest takie, jak się wydaje. A, to ważna lekcja. Papa.- Rzucił i wyszedł, zamykając za sobą drzwi z cichym trzaskiem. Zostawił w pokoju czterech, milczących, zamyślonych czarodziejów. Zaraz po nim, wyszli Fred i George.