Merlin: Rozdział 6

-Kim jesteście?- Rozbrzmiał głęboki, basowy głos a lazurowe oczy o pionowych źrenicach, należące do ogromnego gada spojrzały na nich.

-Nazywam się Luke Valentine.- Rzekł brunet.- A to mój uczeń. Czy mógłbyś zdradzić nam swoje imię?

-Jam jest ten który rządzi wszystkimi zrodzonymi z lawy.- Rzekł.- Casshern Sins. Król Smoków.

-Złoty Rogogon węgierski.- Wymamrotał blondyn.

-Czego szukacie u mnie śmiertelnicy?- Chciał wiedzieć. Patrzył na nich uważnie.- Nie…- Oczy rozszerzyły się. Rozbłysło jasne światło i po chwili przed dwójką czarodziei stał nie smok, a niezwykle przystojny, nagi mężczyzna. Miał falowane połyskujące złote włosy, alabastrową cerę oraz lazurowe oczy, te się nie zmieniły.- Panie Chaosu i jego uczniu.

Gdy blondyn przeniósł wzrok na swojego mistrza kiedy nie usłyszał odpowiedzi ujrzał, że ten jak zahipnotyzowany wpatruje się w istotę przed nim, niezdolny do wykrztuszenia słowa.

*

Pojawili się na wzgórzu u którego stup leżał zamek zbudowany z czarnej cegły. Otaczały go potężne bariery a ich magia wyczuwalna była w powietrzu.

-Dlaczego nie aportowaliśmy się do środka?- Zapytał Charlie wiedząc, że jego ukochany byłby w stanie to zrobić.

-Nie chcę zwracać na siebie uwagi.- Mruknął ten, wydając się zamyślonym.- To jeden z domów Sala, prawda? Kiedyś tu było inaczej.

-Masz racje, byliśmy raz tutaj na święta kiedy Godryk przez przypadek wysadził twierdze Roveny.

-A przecież powtarzaliśmy mu, że on i eliksiry to nie jest dobre połączenie.- Przytaknął Harry z powagą i obaj zachichotali, zupełnie jakby wcale nie stali przed kryjówką Lorda Voldemorta. Potter ruszył wąską, prowadzącą w dół ścieżką a Charlie podążył za nim. Jak Weasley znał Harrego, ten wejdzie oknem zamiast jak każdy normalny człowiek użyć drzwi.

I się nie pomylił. Brunet podszedł do jednej z ogromnych okiennic i odbijając się lekko od ziemi podskoczył na mniej więcej dwa metry. Wylądował miękko na parapecie, po czym przeszedł przez szybę, jakby w ogóle jej tam nie było. Charlie westchnął z lekkim uśmiechem i podążył za z pozoru młodszym chłopakiem.

Znaleźli się w jakiejś opustoszałej, dużej Sali zapewne audiencyjnej, o czym świadczył kamienny tron stojący na podwyższeniu. Gdy byli tutaj ostatnio nie było tego. Voldemort musiał zrobić przemeblowanie. Kolor ścian tak samo jak podłogi, zmienił na czarny. Wszystko było czarne i mroczne. Aż trudno wyobrazić sobie, że to miejsce teraz przesiąknięte krwią, łzami, potem oraz upokorzeniem kiedyś rozbrzmiewało wesołym śmiechem.

Podczas gdy Charlie się rozglądał, Harry stanął na środku pomieszczenia z uśmiechem. Wziął głęboki wdech i krzyknął:

-VOLDEMORT!! POKAŻ SIĘ!!- Młody poskramiacz smoków podskoczył zaskoczony i spojrzał na kochanka jak na wariata. Brunet tylko wzruszył ramionami.- No co? Chyba nie myślałeś, że będę go szukał po całym zamku, prawda?

-Wiem, że nie mieliśmy żadnego planu, ale naprawdę uważasz…

-Tak jest szybciej.

-Nie sądzę, żeby…- Urwał bo w tym samym momencie, drzwi do pomieszczenia otworzyły się a skrzydła z głośnym trzaskiem uderzyły o kamienne ściany. W przejściu stanął rozwścieczony Czarny Pan.

-Kto śmie…?!- Wyraz wściekłości zniknął, zastąpiony zaskoczeniem a później ironicznym uśmieszkiem gdy jego wzrok padł na Harrego.- No proszę, proszę. Harry Potter… a może lepiej powiedzieć następca mojej pani, Raven?

-Nie powiem, bym cieszył się z naszego spotkania Voldemorcie.- Rzekł brunet tonem, jakby mówił o pogodzie.- Byłoby to kłamstwo. Ale na moje nieszczęście jesteś w posiadaniu czegoś… a właściwie kogoś kto należy do mnie. Tak też stawiam przed tobą dwa wyjścia. Albo mi go oddasz teraz albo zakończę twoje życie.- Voldemort patrzył na niego przez chwilę, po czym wybuchnął zimnym, zachrypniętym śmiechem.

-Bardzo zabawne, Raven.- Zmrużył oczy.- Niby dlaczego miałbym się ciebie obawiać? Ciebie!, który jesteś zaledwie cieniem potęgi mojej pani! Padnij przede mną na kolana! Crucio!- Czerwony promień pomknął w kierunku nastolatka, jednak ten nawet nie drgnął. Zaklęcie rozpłynęło się w powietrzu i zniknęło nim zdołało go dosięgnąć.

-Żałosne.- Rzekł lodowatym głosem, przywodzącym na myśl bryłę lodu.- Tak wynosisz na piedestały potęgę swej pani, jednak ostatecznie zaklęty w okowy człowieczeństwa jesteś w stanie rzucić tylko zaklęcie takiego poziomu.- Nie wspominając o tym, że zaklęcie ,,takiego’’ poziomu byłoby w stanie za pierwszym razem doprowadzić zwykłego czarodzieja do szaleństwa.

-Ty…!

-Zamilcz.

-Och.- Voldemort wyglądał, jakby właśnie doznał olśnienia.- To o niego ci chodzi. O tego chłopca, twojego ucznia, którego rękami cię zabiłem.- Uśmiechnął się zimno, ale uśmiech ten zaraz spełzł z jego twarzy gdy zauważył, że nie może się poruszyć. Jego ciało drżało, ale mimo to nie mógł zmusić go do ruchu. Spojrzał ze ukrywanym za nienawiścią i pogardą strachem na powoli podchodzącego do niego Harrego.

-Naprawdę jesteś brzydki.- Stwierdził ten po prostu.- Wcześniej nie miałem okazji lepiej ci się przyjrzeć…, ale tak – fuj. Nie dziwi mnie już, że zostałeś zapieczętowany w książce.

-Jeśli tam wrócę bachor pójdzie ze mną.- Wycharczał.

-Wiem, dlatego wcześniej go uwolnię.- Oznajmił, przykładając dłoń do czoła przypominającego gada, demona.

-Nikt nie pokona mojej pani!

-Dalia jest przeszłością.- Wyszeptał Harry.- Charlie.

-Pewnie.- Rudzielec podszedł do niego. Potter wziął głębszy oddech i zaczął cicho recytować słowa zaklęcia. Gdy wypowiedział ostatnie zdanie jego oczy rozszerzyły się. Z ust Voldemorta wyrwał się przeraźliwy krzyk a nastolatek odpłynął w ciemność. Otoczony ciepłymi ramionami swojego ukochanego.

*

-Naprawdę mogę iść z wami do zamku?- Zapytał Casshern, już po raz któryś. Siedział na koniu za Lukiem, odziany w jego płaszcz. Cała trójka jechała przez las.

-Tak.- Wyszczerzył się blondyn.- To mój zamek, mogę do niego zapraszać kogo tylko zechcę.

-W granicach rozsądku, Arturze.- Wtrącił Luke.- Doprawdy. Ale tak, nie wydaje mi się by to było jakimkolwiek problemem. Zwłaszcza, że teraz nastaje zima. Przebywanie w zamku powinno być o wiele wygodniejsze dla ciebie.

-Jestem wam wdzięczny.- Rzekł z uśmiechem Sins.- Moi pobratymcy już dawno odlecieli. Nigdy nie lubili spędzać zimy w tych regionach a ja… cóż, zostałem. Więc wy… jesteście magami, tak?

-Czarodziejami.

-Luke to czarodziej ja się dopiero uczę.- Przyznał Artur.- Ale moja fucha jest o wiele lepsza niż jego!

-Och, doprawdy?- Brunet uniósł brew.- W takim razie możemy zaprzestać naszych lekcji, jeśli nie uważasz ich za wystarczająco dobre dla siebie.

-Ale ja nic takiego nie powiedziałem!

-Nie słyszę cię.

-Luke!- Jęknął chłopak. Powietrze przeszył wesoły, melodyjny śmiech smoka.

-Niedługo spadną pierwsze liście… prawda, Cash?

*

-Cash…- Wymamrotał. Gdy się obudził, od razu wiedział gdzie jest. Tylko jego łóżko było tak nieziemsko miękkie i tak przyjemnie pachniało. Usłyszał cichy chichot i ścisnął mocniej trzymającą go dłoń. Otworzył swoje niesamowicie ciemnozielone oczy i zamrugał kilka razy, przywracając sobie ostrość widzenia. Ujrzał Charliego siedzącego na brzegu materaca, który uśmiechał się do niego lekko. Odwzajemnił gest i uniósł się lekko, muskając wargami usta poskramiacza smoków.

-Nazwałeś mnie Cash.- Zauważył rudzielec, gdy Potter opadł z powrotem na poduszki.- Kto to? Czy powinienem być zazdrosny? Zdradzasz mnie?!- Lamentował.

-Głupek.- Prychnął rozbawiony brunet.

-No właśnie.- Wtrącił się trzeci głos. Harry i Charlie przenieśli wzrok na siedzącego po turecku na kanapie nastolatka. Miał smoliście czarne loki, bladą cerę oraz lazurowe oczy. Wyglądał na lekko niepewnego.- Jesteście ze sobą od kilku tysięcy lat.- Zauważył.- Gdyby chciał cię zdradzić zrobiłby to dawno temu i to nie z… tobą.

-O, witaj Tom.- Harry uśmiechnął się anielsko.

-No cześć… mistrzu.- Riddle posłał mu nerwowy uśmiech.

-Czy chciałbyś mi może o czymś powiedzieć?

-Merlinie, zabrzmiałeś jak Dumbledore.

-Tom.- Powtórzył ostrzej.

-No co?- Uciekł spojrzeniem.

-Tom…- Westchnął Charlie a Harry usiadł.

-Powiedz, ile razy ci powtarzałem byś nie ruszał bez pytania rzeczy Salazara?- Spytał z pewną dozą zrezygnowania w głosie.- Zwłaszcza tych piekielnie czarnomagicznych! Tyle lat, a nadal jak dziecko. Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego co cię opętało? Co to był za potwór? Wiesz, że mogłeś zginąć?

-Ja… przepraszam.- Wyszeptał cicho, spuszczając głowę.

-Nie gniewam się na ciebie.- Westchnął.- Miałem wystarczająco dużo czasu by się denerwować po tym jak Sal mi powiedział, że księga której kazałem mu pilnować zniknęła. Po prostu musisz być ostrożniejszy na przyszłość.

-Tak.- Przytaknął potulnie.- Ale powiesz mi czym ona była? Co było w niej zaklęte? Znaczy… wiem, że Voldemort, ale…

-Cząstka mocy.

-Cząstka?

-Na ziemi istnieje siedem takich ksiąg.- Powiedział spokojnie. - Każda ma w sobie cząstkę mocy mojej poprzedniczki i siostry, Dalii. Cząstkę mocy Chaosu.